دستگاه گوارش مهمترین و اولین مسیر ورود عوامل بیماری زا به داخل بدن میزبان است. در صورت عدم توجه و کنترل، این عوامل بیماری زا به نسوج بدن نفوذ کرده و پس از کلونیزه شدن و تکثیر، ابتدا توان هضم و جذب را کاهش داده و به ساختار دستگاه گوارش آسیب وارد می کنند . در قدم بعد عملکرد سیستم ایمنی را مختل کرده و زمینه ساز بروز بیماری در گله های پرورشی می شوند. بنابراین سلامت دستگاه گوارش حیوان تا آنجا حائز اهمیت است که در فرآیند پیشگیری از بیماری ها، اولین اقدام کنترل و کاهش عوامل بیماری زا در دستگاه گوارش است. از مهمترین عوامل بیماری زا می توان به باکتری های گرم منفی خانواده آنتروباکتریاسه شامل ای-کولای و سالمونلا به علاوه کلستریدیوم پرفرژنس ( گرم مثبت ) هستند.
از دیربار سعی بر این بود که با استفاده از آنتی بیوتیک ها در ابتدای دوره پرورش، این جمعیت های باکتریایی کنترل شوند اما امروزه می دانیم این روش مقاومت در برابر باکتری ها و ایجاد عفونت های شدیدتر در انتهای دوره، سمیت کلیوی و کبدی برای حیوان جوان را به همراه دارد و در کل آسیب های غیرقابل بازگشت در اثر مصرف بی رویه آنتی بیوتیک به عنوان محرک رشد و به ویژه در ابتدای دوره پرورش موجب شده تا دولت ها استفاده ار آن را ممنوع کنند.
مهمترین ترکیباتی که امروزه برای جایگزین کردن آنتی بیوتیک ها مورد استفاده قرار می گیرند ترکیبات پری بیوتیک ( Prebiotic ) هستند. کربوهیدرات های مانان الیگوساکارید( اختصارا MOS ) و بتاگلوکان موجود در دیواره سلولی مخمر ساکارومایسس سرویزیه و پپتیدهای ضد میکروبی موجود در عصاره مخمر با چندین مکانیسم اثر، سلامت گله، بهبود رشد و مقاومت ایمنی حیوانات را به دنبال دارند.

مانان الیگوساکارید ( MOS ) :
این کربوهیدرات اصلی ترین ترکیب غیر آنتی بیوتیکی ضد سالمونلا، ضد ای-کولای و ضد کولی باسیلوز می باشد. این مولکول با چسبیدن به فیمبریه این باکتری های پاتوژن، آنها را باند کرده ( گیر انداخته ) و به راحتی از دستگاه گوارش حیوان خارج می کند.این امر باعث کاهش بسیار زیاد جمعیت این پاتوژن ها در مدفوع شده و سیکل ورود مجدد باکتری به دستگاه تنفس و بروز بیماری تنفسی متوقف می شود. ضمن آنکه تمام باکتری های مفید روده از MOS به عنوان یک پری بیوتیک تغذیه کرده و ضمن تامین انرژی خود، تکثیر و تزاید می کنند تا فلور گوارشی مطلوب روده شکل بگیرد.

بتاگلوکان ها ( Beta-Glucans ) :
پلی ساکاریدهایی با اتصالات زنجیره جانبی (3-1و 6-1) می باشند که توسط آنزیم های گلوکاناز قابل تجزیه نیستند. نقش بتاگلوکان ها به عنوان محرک سیستم ایمنی طی دهه گذشته، به روشنی به اثبات رسیده است. هنگامی که بتاگلوکان ها به روده می رسند، توسط M-Cell ها به سلول های ایمنی عرضه می شوند. M-Cell ها سلول های متخصص انتقال ماکرومولکول ها از لومن گوارشی به بافت ها و غدد لنفاوی هستند. بتاگلوکان ها با عرضه به ماکروفاژها، سبب افزایش فعالیت بیگانه خواری و ترشح سایتوکاین ها می گردند که تکرار این عمل سبب ایجاد چرخه انگیزش ایمنی با درجات بالاتر و بالاتر می شود. تحریک سطوح بالای ایمنی غیراختصاصی، نهایتا با فعال شدن لنفوسیت های B و T به افزایش شدید سطح ایمنی اختصاصی منجر خواهد شد.